Integracja sensoryczna

Integracja sensoryczna to proces odpowiedniego odbierania bodźców wszystkimi zmysłami jednocześnie, a także sposób przesyłania, różnicowania i interpretowania ich, co powoduje budowę elastycznego modelu rzeczywistości, dzięki któremu rozwijamy mechanizmy uczenia się i zachowania. Proces ten jest fundamentem mowy, funkcji ruchowych, uwagi, emocji, percepcji i relacji społecznych.

Odpowiednia integracja bodźców sensorycznych stanowi podłoże wielu mechanizmów związanych nie tylko z ruchem, ale i postawą, równowagą i napięciem mięśniowym. Dzięki odpowiedniej integracji sensorycznej dziecko nabiera coraz bardziej rozwiniętą równowagę i integrację odruchową przez co sprawniej biega, skacze i jeździ rowerem. Jednocześnie przez integrację wrażeń z różnych zmysłów wzrasta u niego koordynacja oko-ręka, dzięki czemu sprawniej ubiera się, rysuje i pisze.

Terapia integracji sensorycznej

Twórczyni integracji sensorycznej, J. Ayres, pisała, że uczenie się jest funkcją mózgu, a zaburzenia uczenia się są odbiciem pewnych nieprawidłowości neuronalnych w ośrodkowym układzie nerwowym. Terapia integracji sensorycznej jest działaniem mającym na celu poprawę organizacji pracy mózgu poprzez ćwiczenia i przygotowuje mózg do szybkiego opanowania specyficznych umiejętności takich jak czytanie, pisanie i rysowanie. Terapia integracji sensorycznej ma za zadanie ograniczyć lub usunąć nieprawidłowości w opracowaniu bodźców sensorycznych na różnych poziomach układu nerwowego by usprawnić jego działanie.

Dla kogo?

Terapia integracji sensorycznej jest skierowana do dzieci z następującymi trudnościami:

• Słaba równowaga (np. problemy z jazdą na rowerze)
• Niechęć do bycia dotykanym, zakładania niektórych ubrań
• Niechęć do lepienia w plastelinie i dotykania niektórych faktur
• Trudności ze skupieniem uwagi
• Niska wrażliwość na ból, zachowania niebezpieczne
• Nadmierna ruchliwość
• Nadwrażliwość słuchowa
• Nadwrażliwość węchowa
• Nadmierna męczliwość